Памяць пра злачынствы павінна захоўвацца, каб яны больш ніколі не паўтарыліся. Кожны год мы ўспамінаем пераможцаў і ахвяраў Вялікай Айчыннай вайны, чаму ж тады мы забываемся пра месцы масавых растрэлаў, пра цяжкі шлях да ГУЛАГу, пра людзей, якія палову жыцця ні за што правялі ў ссылках і лагерах…
Няўжо мы нацыя без памяці і мінулага? Мы забываемся на Курапаты альбо ўвогуле нічога пра іх не чулі. А між тым, гэта найвядомейшае месца пахавання рэпрэсаваных ў Беларусі. Мы кожны дзень сутыкаемся з савецкай спадчынай – помнікамі катам, якія спрычыніліся да знішчэння тысячаў жыхароў Беларусі. Мы ходзім па вуліцах Валадарскага, Свярдлова, Гамарніка, адпачываем у скверах Дзяржынскага і не ведаем, што ў нашых гарадах ёсць паркі, праспекты, вуліцы названыя ў гонар забойцаў. Парк Чалюскінцаў і Лошыца – месцы, дзе забівалі людзей, але ці патрэбна гэта камусьці ведаць, калі так прыемна бавіць у іх час і не аб чым не думаць…
Памяць пра злачынствы павінна захоўвацца, каб яны больш ніколі не паўтарыліся. Кожны год мы ўспамінаем пераможцаў і ахвяраў Вялікай Айчыннай вайны, чаму ж тады мы забываемся пра месцы масавых растрэлаў, пра цяжкі шлях да ГУЛАГу, пра людзей, якія палову жыцця ні за што правялі ў ссылках і лагерах.
Успомніць пра ўсё гэта вы зможаце ў гэтай залі. Без памяці пра мінулае няма будучыні.